U književnoj kritici osnovna je podela na unutrašnji i spoljašnji pristup. Unutrašnji pristup tumači delo na osnovu onoga što se nalazi u samom tekstu, dok se spoljašnji bazira na vantekstovnim elementima poput piščeve biografije ili istorijskog trenutka. Danas se biografska metoda u stručnim krugovima smatra prevaziđenom, iako će se verovatno svaki čitalac zapitati ko je ličnost čije se ime nalazi na koricama knjige. Naše interesovanje za samim umetnicima i dalje ne jenjava.
To je verovatno i podstaklo autore jedne britanske studije da biografski pristup iskoriste u sagledavanju dela ne pisaca, već u ovom slučaju – slikara. Oni su posebnu pažnju obratili na slikare koji su bolovali od degenerativnih bolesti, kao što su Alchajmerova i Parkinsonova bolest. Njihova teza ističe da su ovi slikari promenili svoju tehniku pod uticajem bolesti, čak i pre nego što su se manifestovali simptomi.
Da je bolest jedina uticala na promenu umetničke orijentacije, tehnike i stila, bilo bi preterano reći. Na taj način bismo opravdali biografski pristup, zanemarujući pritom autonomiju umetničkog dela koje funkcioniše po sopstvenim, imanentnim pravilima. Ipak, koji god da je povod, nije loše obratiti pažnju na to kako je evoluirala tehnika nekih od najpoznatijih slikara, kao što su Dali, Kuning i Mone.
Sledeći video ilustruje tezu pomenute britanske studije sa kojom se možda hoćete, a možda i nećete složiti. Kojoj god da se struji priklanjate, nadamo se da ćete uživati u vrhunskoj umetnosti.
Izvor fotografija: pinterest.com
